Van te voren had ik hier niet extreem lang over nagedacht. Als mijn zwangerschapsverlof er op zou zitten zou Ike naar de opvang gaan en ik weer lekker aan het werk. Dit is wat de meeste mensen in mijn omgeving doen en ik zag geen reden om dit anders te doen.
Tijdens mijn zwangerschap vroeg ik aan een kennis in het buitenland, die ook in verwachting was, hoeveel weken verlof zij had. Ze begreep niet goed wat ik bedoelde, er ontstond wat verwarring via what's app. Wat bleek, zij ging thuisblijven na de bevalling. Ik was een beetje verbaast hierover en zei was verbaast dat ik weer aan het werk ging. Begrijp me goed, beide keuzes zijn prima maar het feit dat we beiden een beetje in de war raakten zegt iets over de verschillen in cultuur die er zijn.
Ik woon, werk en leef in een cultuur waar veel vrouwen weer (part time) aan het werk gaan. Helemaal prima maar hierdoor heb ik misschien niet lang genoeg stil gestaan bij deze beslissing. Toen ik negen weken geleden weer aan het werk ging voelde het toch een beetje als overleven. Ik moest van alles regelen om te kolven en vanaf dag 1 moest ik gelijk voor de volle 100 % voor de klas. Aan de andere kant was het heerlijk om collega's te spreken en weer les te geven.
Ik zit nu in mijn laatste werkweek en als ik er op terugkijk zou ik het de volgende keer wel anders doen. Ik zou de overgang van verlof naar werken soepeler willen laten verlopen en mezelf de tijd gunnen om er weer in te komen. Ik kan terug kijken op een goede afsluiting van het jaar omdat ik een geweldig team heb en collega's mijn groepen en mentorraat super hebben opgevangen.
Ik had me niet helemaal voorbereid op het feit dat werken met een kleintje toch echt even anders is. Van elke ervaring leer je, denk ik dan maar weer:) Deze week nog de examenuitreiking, gezellig met Ike naar m'n werk om rapporten uit te delen, een laatste vergadering en dan is het klaar. Ik heb zin in een fris schooljaar:)
Reactie schrijven